Top5 redenen om multiplayer te verkiezen boven singleplayer Gister heb ik sinds lange tijd weer even de game gespeeld waar ik lange tijd aan verslingerd ben geweest; Counter-Strike. Na een tijdje kwam ik er echter achter dat de server waarin ik speelde bevolkt was door enkel bots. Ik ging meteen weer weg want ik wil het liefst menselijke tegenstanders de kogel door de kop jagen. Soms moet je wel singleplayer spelen, en heel soms is dat ook wel leuker. Maar al sinds het begin van mijn videogame 'carriere' heb ik het et leukst gevonden om met of tegen anderen te spelen, en of dat nou je vriendje op de hoek was of die speler aan de andere kant van de wereld, multiplayer rulez! Maar waarom eigenlijk?
5. Weet je nog toen...? Als je multiplayer speelt, beleef je samen de mooiste avonturen. En naar al die belevenissen kun je later met veel plezier terugkijken en het vooral ook over hebben. Natuurlijk kun je ook praten over singleplayer avonturen, maar tenzij de ander precies weet waar je het over hebt vind ie daar toch niets aan.
Anders is het als je als groep dingen meemaakt. Zo heb ik het met mijn ex-clanleden nog altijd over die ene actie waarbij hij of ik die onmogelijke kill maakte of dat we vanuit kansloze positie toch nog wonnen. Ook kun je dikwijls geintjes met elkaar uithalen om er jaren later nog steeds om te lachen. Dat is ook eigenlijk de enige reden dat ik het jammer vind dat ik geen World of Warcraft speel, want als het gesprek daar eenmaal op komt...
4. Hoe goed ben je nou eigenlijk? Multiplayeren doe je niet alleen, das logisch. Gevolg daarvan is dat je in aanraking komt met allerlei verschillende krachtniveaus. En dat is een snelle manier om erachter te komen hoe het ervoor staat met jouw skills in vergelijking tot de rest van de wereld. Een handige meetmethode dus.
Als jij of je clan aan de top van de wereld staat dan weet je dat je goed bent. Bij singleplayer kun je ook goed zijn, maar als je op een gegeven moment weet hoe een game in elkaar steekt dan kun je elk niveau aan. Zo kan iemand die op de hoogste moeilijkheidsgraad van PES speelt nog steeds verliezen van iemand anders die misschien iets minder goed is tegen de computer, simpelweg omdat een mens niet voorgeprogrammeerd is.
3. Haha, ik heb je gepwned! Gamen is emotie, die zin is al zo vaak gezegd dat het eigenlijk op een tegeltje zou moeten. Het is namelijk de waarheid als een zwart wit gevlekte koe. En wat is er nou leuker om te delen met je matties dan emotie?
Hoe vet is het om dat achterlijk mooie headshot te geven aan een menselijke speler of je tegenstander te trakteren op een briljant uitgevoerde goal. Vervolgens krijg je allerlei verwensingen naar je hoofd en dan is het gewoon even genieten. Een andere keer hoor of zie je niets maar weet je gewoon dat hij of zij dan thuis zit en de controller in de hoek smijt of het toetsenbord in tweeën slaat, wat zou je dan graag zijn gezicht zien.
Ik ben gelukkig wat ouder en wijzer (ahum) en daardoor iets rustiger, maar ik weet wel dat ik vroeger flink uit me schoen kon schieten (ben nog steeds wel emotioneel op z'n tijd). Mijn moeder was daar niet zo blij mee, maar toch is dat mooi. Ik denk met weemoed terug aan die goeie ouwe tijd als ik dat gat in de muur weer zie.
2. Onvoorspelbaarheid Een van de belangrijkste redenen om te multiplayeren vind ik wel onvoorspelbaarheid. Vooral als ik met mijn broertje een footie speel dan weet je nooit van tevoren wie er de winnaar wordt. Als je ook maar even je concentratie verliest dan ligt dat balletje weer in het goal, tot grote frustratie van de ander. Ook weet ik mij nog goed te herinneren hoe een van mijn eerste online 1 on 1 gevechten verliep. Ik speelde Soldier of Fortune tegen een Canadees die ongeveer even goed was als ikzelf (heel goed dus). Op een gegeven moment waren we in een heftige shootout verwikkeld en kwam het aan op anticiperen. Net dat ene stapje voor zijn op de ander, je kent het wel.
Het manifesteerde zich op dat moment in zo'n psychologische kraker dat ik het me nog kraakhelder herinner. "Hij denkt vast dat ik hier naar links ga, want dat heb ik net ook gedaan dus dat doe ik nu niet, maar aan de andere kant denkt hij waarschijnlijk dat ik denk dat hij dat ook denkt dus doe ik het wel!". Als je er dan vervolgens met een geplaatst schot van je shotgun achter komt dat jij inderdaad precies zijn gedachten kon volgen, dan is dat gevoel onbetaalbaar.
Die onvoorspelbaarheid is dan ook een van de belangrijkste redenen om niet in mijn eentje tegen de computer te spelen. De AI kan nog zo goed zijn, maar je weet altijd dat je tegen een voorgeprogrammeerde tegenstander speelt. Tegen de computer kun je het je soms ook niet veroorloven om achterover te leunen, maar op een gegeven moment weet je wat je moet doen om te winnen, en dat verveelt.
1. Samenwerking En toen waren we alweer bij de nummer één reden om multiplayer te verkiezen boven het spelen van singleplayer. In mijn ogen is dit samenwerking. Hoe leuk het ook is om je vrienden dwars te zitten, nog veel leuker is het om samen anderen dwars te zitten.
Ik weet nog wel dat we met de clan op een LAN party zaten en we in een zwaar Battlefield gevecht waren verwikkeld. Ik zat in mijn helikopter en werd geroepen door mijn maatjes in nood. Ik vloog naar de plek des onheils en met een paar geplaatste raketten veegde ik de tegenstand in een keer weg. Ik voelde me als Airwolf en had mijn Band of Brothers weer gered. Is dat niet gewoon het mooiste wat er is? Die communicatie met elkaar en het kunnen vertrouwen op elkaar als je om backup of supressing fire vraagt. Weten wat je aan elkaar hebt en vervolgens heerlijk napraten als het is gelukt (of elkaar uitschelden als het niet is gelukt).
Eigenlijk is het een soort van soldaatje (vul in voetballer, coureur etc) spelen met je vriendjes terwijl je gewoon een glas drinken en wat eten kunt pakken. Het mooie hiervan is dat het (in de meeste gevallen) eerlijk verloopt en het tot je dood kunt doen. En dan zeggen dat gamen geweld oproept